Συνέντευξη με Α.Σ. και Σ. Σ., ζεύγος οδοντιάτρων:
Ερ.: Χρόνια τώρα ασκείτε αυτό το επάγγελμα-λειτούργημα. Ποια προοπτική ανοίγεται για το μέλλον;
Α.Σ.: Σίγουρα η οικονομική κρίση μάς έχει ανησυχήσει ιδιαίτερα. Καθημερινά διαπιστώνουμε ότι πολλοί ασθενείς-πελάτες μας δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος που έχουν σύνθετες εργασίες. Δεν αναφερόμαστε σε σφραγίσματα δοντιών αλλά σε εργασίες προσθετικής (γέφυρες, τεχνητές οδοντοστοιχίες). Πολλοί μας επισκέπτονται όχι προληπτικά αλλά συχνά όταν η κατάσταση των δοντιών τους έχει φτάσει στο απροχώρητο. Ακόμη και τότε όμως αναζητούν οικονομικές λύσεις ή "παζαρεύουν", κάτι που δεν συνέβαινε παλιά. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, η προοπτική είναι να συνεχίσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας με συνέπεια και υπευθυνότητα δείχνοντας κατανόηση και ...κάνοντας και εκπτώσεις, όχι στην ποιότητα των υπηρεσιών μας αλλά στο κόστος τους.
Σ.Σ.: Ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια περιοχή σχετικά κοντά στα σύνορα με άλλες βαλκανικές χώρες. Γνωρίζαμε ότι λόγω του μικρότερου κόστους πολλοί συμπολίτες μας στρέφονται σ' αυτές, για να αντιμετωπίσουν οδοντιατρικά προβλήματα. Μπροστά σε μια τέτοια πραγματικότητα προσπαθούμε να παραμείνουμε ανταγωνιστικοί. Έτσι είμαστε προσγειωμένοι στα μελλοντικά μας σχέδια. Ούτε που συζητάμε την προοπτική να αλλάξουμε επαγγελματική στέγη. Μας καλύπτει το ιατρείο που έχουμε και προσπαθούμε να το διατηρήσουμε -και γιατί όχι;- κάποια στιγμή στο μέλλον να το παραδώσουμε στα παιδιά μας, που έχουν δείξει ότι ενδιαφέρονται σοβαρά να ασκήσουν την οδοντιατρική.
Ερ.: Αν και νομίζω ότι με έχετε καλύψει προκαταβολικά, θα θέσω το ερώτημα. Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάποιος που ασκεί το δικό σας επάγγελμα;
Σ.Σ.: Πέρα από τις γενικότερες δυσκολίες που λίγο-πολύ όλοι οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν στις μέρες μας, υπάρχουν και ειδικά προβλήματα για επιστήμονες του χώρους μας. Ο οδοντίατρος που διατηρεί δικό του ιατρείο έχει φυσικά να αντιμετωπίσει διάφορα θέματα, όπως υψηλή φορολόγηση, τεκμήρια διαβίωσης και άλλα. Τα πολλά τετραγωνικά μέτρα της επαγγελματικής στέγης δεν τον κάνουν αυτομάτως πλούσιο. Το κόστος συντήρησης του ιατρείου, ειδικά σε μια ακριβή περιοχή, είναι ιδιαίτερα υψηλό. Εκτός από αυτό υπάρχει και το πρόβλημα της οργάνωσης του χρόνου. Ο οδοντίατρος που διαθέτει μεγάλο πελατολόγιο ουσιαστικά δεν έχει ωράριο και ξεχνάει τι θα πει ξεκούραση. Προσπαθεί να μη δυσαρεστήσει κανέναν, να δείξει κατανόηση στους ανθρώπους που υποφέρουν, να ανεχτεί ιδιοτροπίες και κυρίως να είναι εκεί, όταν τον χρειάζονται. Υπάρχουν άνθρωποι υπεραπασχολημένοι, με πάρα πολλές υποχρεώσεις που μπορούν να διαθέσουν ελάχιστο χρόνο για τον εαυτό τους. Τα ραντεβού πρέπει να τηρούνται με ακρίβεια, αλλά κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τα επείγοντα έκτακτα περιστατικά. Για να μη μιλήσουμε για την παράκληση ασθενών μας να εργαστούμε αργά το βράδυ ή σε Σαββατοκύριακα και αργίες...
Α.Σ.: Συμφωνώ! Αυτό που μας λείπει δεν είναι η διάθεση προσφοράς. Αυτή άλλωστε μας εξασφαλίζει ένα άνετο επίπεδο ζωής. Μας λείπει όμως ο ελεύθερος χρόνος. Τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε. Και πέρα από το άγχος και την κούραση, έχω συχνά την αίσθηση ότι δεν μπορώ να χαρώ στιγμές με την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Συνειδητοποιώ ότι τα παιδιά μου μεγάλωσαν και εγώ δεν τα είδα να μεγαλώνουν. Λίγο είναι αυτό;
Ερ.: Χρόνια τώρα ασκείτε αυτό το επάγγελμα-λειτούργημα. Ποια προοπτική ανοίγεται για το μέλλον;
Α.Σ.: Σίγουρα η οικονομική κρίση μάς έχει ανησυχήσει ιδιαίτερα. Καθημερινά διαπιστώνουμε ότι πολλοί ασθενείς-πελάτες μας δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος που έχουν σύνθετες εργασίες. Δεν αναφερόμαστε σε σφραγίσματα δοντιών αλλά σε εργασίες προσθετικής (γέφυρες, τεχνητές οδοντοστοιχίες). Πολλοί μας επισκέπτονται όχι προληπτικά αλλά συχνά όταν η κατάσταση των δοντιών τους έχει φτάσει στο απροχώρητο. Ακόμη και τότε όμως αναζητούν οικονομικές λύσεις ή "παζαρεύουν", κάτι που δεν συνέβαινε παλιά. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, η προοπτική είναι να συνεχίσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας με συνέπεια και υπευθυνότητα δείχνοντας κατανόηση και ...κάνοντας και εκπτώσεις, όχι στην ποιότητα των υπηρεσιών μας αλλά στο κόστος τους.
Σ.Σ.: Ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια περιοχή σχετικά κοντά στα σύνορα με άλλες βαλκανικές χώρες. Γνωρίζαμε ότι λόγω του μικρότερου κόστους πολλοί συμπολίτες μας στρέφονται σ' αυτές, για να αντιμετωπίσουν οδοντιατρικά προβλήματα. Μπροστά σε μια τέτοια πραγματικότητα προσπαθούμε να παραμείνουμε ανταγωνιστικοί. Έτσι είμαστε προσγειωμένοι στα μελλοντικά μας σχέδια. Ούτε που συζητάμε την προοπτική να αλλάξουμε επαγγελματική στέγη. Μας καλύπτει το ιατρείο που έχουμε και προσπαθούμε να το διατηρήσουμε -και γιατί όχι;- κάποια στιγμή στο μέλλον να το παραδώσουμε στα παιδιά μας, που έχουν δείξει ότι ενδιαφέρονται σοβαρά να ασκήσουν την οδοντιατρική.
Ερ.: Αν και νομίζω ότι με έχετε καλύψει προκαταβολικά, θα θέσω το ερώτημα. Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάποιος που ασκεί το δικό σας επάγγελμα;
Σ.Σ.: Πέρα από τις γενικότερες δυσκολίες που λίγο-πολύ όλοι οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν στις μέρες μας, υπάρχουν και ειδικά προβλήματα για επιστήμονες του χώρους μας. Ο οδοντίατρος που διατηρεί δικό του ιατρείο έχει φυσικά να αντιμετωπίσει διάφορα θέματα, όπως υψηλή φορολόγηση, τεκμήρια διαβίωσης και άλλα. Τα πολλά τετραγωνικά μέτρα της επαγγελματικής στέγης δεν τον κάνουν αυτομάτως πλούσιο. Το κόστος συντήρησης του ιατρείου, ειδικά σε μια ακριβή περιοχή, είναι ιδιαίτερα υψηλό. Εκτός από αυτό υπάρχει και το πρόβλημα της οργάνωσης του χρόνου. Ο οδοντίατρος που διαθέτει μεγάλο πελατολόγιο ουσιαστικά δεν έχει ωράριο και ξεχνάει τι θα πει ξεκούραση. Προσπαθεί να μη δυσαρεστήσει κανέναν, να δείξει κατανόηση στους ανθρώπους που υποφέρουν, να ανεχτεί ιδιοτροπίες και κυρίως να είναι εκεί, όταν τον χρειάζονται. Υπάρχουν άνθρωποι υπεραπασχολημένοι, με πάρα πολλές υποχρεώσεις που μπορούν να διαθέσουν ελάχιστο χρόνο για τον εαυτό τους. Τα ραντεβού πρέπει να τηρούνται με ακρίβεια, αλλά κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τα επείγοντα έκτακτα περιστατικά. Για να μη μιλήσουμε για την παράκληση ασθενών μας να εργαστούμε αργά το βράδυ ή σε Σαββατοκύριακα και αργίες...
Α.Σ.: Συμφωνώ! Αυτό που μας λείπει δεν είναι η διάθεση προσφοράς. Αυτή άλλωστε μας εξασφαλίζει ένα άνετο επίπεδο ζωής. Μας λείπει όμως ο ελεύθερος χρόνος. Τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε. Και πέρα από το άγχος και την κούραση, έχω συχνά την αίσθηση ότι δεν μπορώ να χαρώ στιγμές με την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Συνειδητοποιώ ότι τα παιδιά μου μεγάλωσαν και εγώ δεν τα είδα να μεγαλώνουν. Λίγο είναι αυτό;