Ποίημα Γαλάτειας Στ. σχετικό με μνήμη

Το ταξίδι

Το πλοίο σαλπάρει.
Ακούστε, σφυρίζει!
Εμπρός παιδιά, το ταξίδι αρχίζει!

Αφήστε πίσω σας τα ίδια και τα ίδια,
ελάτε να φύγουμε για νέα ταξίδια!

Πάνε πια οι βόλτες στις παλιές γειτονιές,
δε μας τραβάνε οι γνωστές μας γωνιές.

Το φεγγάρι χάνεται, ο ήλιος θα βγει
κι εμείς φεύγουμε για άλλη γη.

Σίφουνες, μπόρες θα μας βαρέσουν,
και μας αρέσουν – δε μας αρέσουν,
πρέπει κανείς μας να μην πνιγεί,
γιατί μας προσμένει μια άλλη γη.

Στο πηδάλιο βάλαμε τον πιο ικανό,
ε, σίγουρα θα περάσουμε τον Ινδικό!

Κι αρχίζουν να πέφτουνε οι πρώτες στάλες,
άνεμοι αρπάζουνε βάρκες και σκάλες!
Τι καταιγίδα και τι κακό!
Πότε θα φτάσουμε στον τόπο αυτό;

Ο Ινδικός μάς περιζώνει,
είναι τεράστιος, και είμαστε μόνοι.
Παιδιά μη χάνουμε το ηθικό μας,
εκείνο το μέρος θα γίνει δικό μας!

Μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς,
αφού μας ρίξανε σ’ ωκεανούς;

Μια τρικυμία – και μια γαλήνη!
Χρειαζόμαστε πίστη για το τι θα γίνει.

Μη συλλογίζεστε - δεν κάνει -
αν θα βρούμε σίγουρα κάποιο λιμάνι…